Wniosek o uregulowanie kontaktów z dzieckiem składa się w sądzie rejonowym. Opłata za taki wniosek to koszt 40 złotych. We wniosku należy wskazać kilka podstawowych informacji, takich jak dane osoby wnoszącej (zwanej dalej w postępowaniu WNIOSKODAWCĄ), dane drugiego z rodziców (zwanego dalej UCZESTNIKIEM postępowania), numer pesel wnioskodawcy oraz adresy stron. Oprócz tych podstawowych danych, wniosek powinien zawierać uzasadnienie, dlaczego żądamy uregulowania tej kwestii przez sąd oraz konkretną propozycję sposobu realizacji kontaktów, harmonogram spotkań. Do wniosku należy dołączyć odpis aktu urodzenia dziecka oraz egzemplarz (odpis pisma), dla drugiego z rodziców.
Kontakty mogą przybrać różną formę. Począwszy od osobistych spotkań z małoletnim, poprzez zaprowadzanie dziecka do szkoły i odprowadzanie go do jego miejsca zamieszkania, a skończywszy na kontakcie telefonicznym. Przy ustalaniu sposobu kontaktów, możliwych jest wiele konfiguracji, tj. sąd może postanowić, że dziecko będzie spędzać z ojcem wigilię w każdy parzysty rok, matka zaś w każdy nieparzysty. Dwutygodniowe ferie zimowe zazwyczaj dzielone są po połowie pomiędzy każdego z rodziców, natomiast okres wakacyjny może zostać uregulowany bardzo różnie, np. z ojcem dziecko może spędzać cały lipiec, a z matką cały sierpień, kontakty mogą być też wykonywane co dwa tygodnie lub w inny sposób, który sąd uzna i zawrze w postanowieniu. Kończąc postępowanie, sąd wyda postanowienie, regulujące kwestię kontaktów. W konsekwencji, rodzic, z którym dziecko stale przebywa, ma obowiązek umożliwić realizację prawa drugiego z rodziców do kontaktu z małoletnim. Uprawniony zaś do kontaktów rodzic nie może, bez wcześniejszego uzgodnienia, wychodzić poza ustalone postanowieniem ramy wykonywania swojego prawa, tj. nie może zmieniać terminów spotkań, przetrzymywać dziecka ponad określony czas, zabierać dziecka poza miejsce jego zamieszkania, jeśli ustalony sposób wykonywania kontaktów na to nie pozwala. Zdarza się, że pomimo postanowienia sądu, któryś z rodziców narusza warunki sądowego orzeczenia i utrudnia drugiemu z nich kontakt z dzieckiem. Przykładem dla takiego zachowania po stronie rodzica, u którego dziecko ma miejsce stałego pobytu, jest symulowanie choroby dziecka, organizowanie dziecku dodatkowych zajęć, lekcji czy kursów w czasie, gdy małoletni, zgodnie z harmonogramem, powinien spędzać czas z drugim z rodziców.
Patrząc na problem utrudniania kontaktu z małoletnim od strony rodzica uprawnionego do kontaktu, a z którym dziecko na stałe nie przebywa, często zdarza się, iż rodzic nie trzymając się ustaleń, zabiera dziecko poza jego miejsce zamieszkania, dziecko jest przetrzymywane ponad określony czas bądź bez zgody wywiezione z daleka od jego miejsca zamieszkania, czemu towarzyszy odmowa oddania dziecka pod opiekę uprawnionego do tego rodzica – ostatnie zachowanie nosi już znamiona uprowadzenia i może wymagać interwencji policji. Warto w tym miejscu wspomnieć o art. 59815 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, który stanowi, że jeżeli osoba, pod której pieczą dziecko pozostaje, nie wykonuje albo niewłaściwie wykonuje obowiązki wynikające z orzeczenia albo z ugody w przedmiocie kontaktów z dzieckiem, sąd opiekuńczy, uwzględniając sytuację majątkową tej osoby, zagrozi jej nakazaniem zapłaty na rzecz osoby uprawnionej do kontaktu z dzieckiem oznaczonej sumy pieniężnej za każde naruszenie obowiązku – należy więc pamiętać, że łamanie ustaleń, dotyczących kontaktu z dzieckiem, nie pozostaje w świetle prawa bez konsekwencji.